Dit zijn de enorme gevolgen van de coronacrisis voor kledingarbeiders in Zuidoost Azië

27 maart 2020 • Melissa Wijngaarden

Ja, wéér een blog over de coronacrisis. Dit keer zoomen we niet in op hoe we thuis lekker aan de slag zijn, hoe je kleine ondernemers en zzp’ers kunt supporten of hoe je zelf mondkapjes kan maken. Dit keer gaat het over de enorme effecten die de coronacrisis in Zuidoost-Azië heeft. Zoals we eerder al zeiden, wordt de mode-industrie keihard geraakt. Mensen kopen een stuk minder kleding, wat op zich goed is, maar door de abrupte en bijna complete stop raken een hoop kledingbedrijven in de problemen.

Kledingfabrieken hadden het al lastig door de coronacrisis in China

De coronacrisis heeft er flink ingehakt in de kledingindustrie in Zuidoost-Azië. Nadat het virus hard toesloeg in China, konden veel andere landen moeilijk aan hun productiematerialen komen. Hierdoor werd al een groot aantal fabrieken stil gelegd.

Nu de coronacrisis ook in Europa zijn slag slaat, zijn er nog meer problemen bijgekomen.

Door de coronacrisis in Europa worden veel orders geannuleerd of oneindig uitgesteld

Doordat veel winkels hun deuren sluiten en er ook online een stuk minder kleding wordt besteld, worden er steeds minder nieuwe orders geplaatst. Begrijpelijk, want kleding maken terwijl je weet dat dit niet zal worden verkocht is natuurlijk niet heel duurzaam. Wat heftiger is, is dat al gemaakte orders worden gecanceld of uitgesteld. Volgens Reuters is er alleen al in Bangladesh voor 138 miljoen dollar aan orders gecanceld of uitgesteld.

“Most brands are putting the orders indefinitely on hold and cancelling,” she said. “For them it’s a question of the survival of the businesses, for us it’s the survival of our 4.1 million workers.”

-Rubana Huq, president of the Bangladesh Garment Manufacturers and Exporters Association

Fabriekseigenaren komen in de problemen, omdat zij wel al kosten hebben gemaakt voor de orders

Nu lijkt het uitstellen of cancelen van orders misschien niet zo’n groot probleem, maar bedenk dat het in de mode-industrie normaal is om pas te betalen voor de geproduceerde goederen op het moment van levering. Fabriekseigenaren in productielanden komen hierdoor enorm in de knoei. Zij hebben namelijk wel al materialen aangeschaft, moeten hun werknemers en hun huur betalen. Als er dan vervolgens niet betaald wordt voor wat er gemaakt is, hebben ze dus te weinig geld om voor hun gemaakte kosten te betalen.

Fabriekseigenaren hebben dankzij flinterdunne marges amper buffers kunnen opbouwen de afgelopen jaren

Nu is de mode-industrie de afgelopen jaren enorm gegroeid, maar de marges die fabriekseigenaren konden vragen aan merken is dat niet. Waar veel kledingmerken de afgelopen jaren mooie winsten maakten en zo een buffer op konden bouwen, hebben fabriekseigenaren dit de afgelopen jaren een stuk minder kunnen doen. Het gevolg?

Fabrieken kunnen deze crisis amper overzien, met vele sluitingen tot gevolg. Volgens bronnen van Schone Kleren Campagne is ongeveer 10% van de kledingfabrieken in de hoofdstedelijke regio Yangon in Myanmar/Birma nu tijdelijk gesloten en krijgen kledingarbeiders hun salaris niet betaald.

Door de problemen in fabrieken, raken veel kledingarbeiders hun baan kwijt

Voor kledingarbeiders is dat een ramp. Zij hebben amper een sociaal vangnet waar ze op terug kunnen vallen en andere banen liggen niet voor het oprapen. Doordat zij zelf vaak een klein salaris kregen, hebben ze nog veel minder kunnen sparen en kunnen ze deze klap dus amper opvangen. Zij belanden dus in armoede.

Er is geen sterk sociaal vangnet waar kledingarbeiders op terug kunnen vallen

Waar onze overheid deeltijdverkortingsregelingen en ww-uitkeringen biedt, zie je dit niet in de meeste landen in Zuidoost-Azië. Er zijn wel regelingen, zoals bijvoorbeeld het voornemen van Cambodja om kledingarbeiders die zonder inkomen komen te zitten 60% van het minimumloon uit te betalen (40% betaald door de fabriekseigenaren en 20% betaald door de overheid), maar het is maar de vraag in hoeverre dit daadwerkelijk een oplossing biedt voor de kledingarbeiders. Ten eerste is de kans groot dat de fabriekseigenaren die 40% helemaal niet kunnen betalen en ten tweede is het minimumloon niet eens genoeg om van rond te komen, laat staan 60% daarvan.

Ook duurzame merken konden dankzij lagere winstmarges lastiger buffers opbouwen

Ook veel duurzame merken raken in de problemen. Zij hebben kleinere winstmarges dan hun niet-duurzame tegenhangers, omdat ze hogere prijzen betalen voor hun productie. Nu de vraag uitblijft, raken veel van ze in knoop met hun rekeningen.

Merken doen veel om de gevolgen van de coronacrisis in het westen in te perken, terwijl ze amper verantwoordelijkheid nemen voor de problemen die ontstaan in hun productieketen

Terwijl het virus zelf nog niet eens zo hard heeft toegeslagen in Zuidoost-Azië, zijn de gevolgen dus al enorm. Laat staan wat er straks gebeurt als het virus er straks ook nog bijkomt. Nu grote kledingmerken de ene na de andere maatregel aankondigen om bij te dragen de effecten van de coronacrisis in het Westen in te dammen (bijvoorbeeld LVMH die aankondigde desinfecterende middelen te produceren in hun parfumfabrieken en H&M die mondkapjes doneert), nemen ze amper verantwoordelijkheid voor de effecten van de crisis in de landen waar ze produceren.

Ondanks mooie woorden, wordt er geen verantwoordelijkheid genomen

Het is begrijpelijk dat orders worden geannuleerd of uitgesteld, het is niet begrijpelijk dat merken hun producenten niet bijstaan in deze crisis. Door slechts orders te annuleren en niet te kijken naar hoe ze er samen uitkomen, schuiven merken het probleem af op diegenen die een veel zwakkere positie hebben. Nu zou je kunnen zeggen dat dat nu eenmaal hoort bij ondernemersrisico, maar nu duurzaamheid de afgelopen jaren zo’n hot topic is geworden en elk merk wel een stukje heeft geschreven over hoe belangrijk ze termen als “responsibility, partnership, cooperation en collaboration” vinden, is nu het moment om daad bij woord te voegen.

Groot probleem, kleine acties die daarbij kunnen helpen

Natuurlijk is het niet de verantwoordelijkheid van de consument om de crisis op te lossen, het probleem is daadwerkelijk veel te groot. Maar er zijn kleine dingen die we kunnen doen die wel een verschil kunnen maken, al is het maar piepklein.

Steun duurzame merken
Vraag merken via social media om niet alleen verantwoordelijkheid te nemen voor kantoorpersoneel, maar ook voor de kledingarbeiders die hun producten maken
Spread the word; deel informatie over dit probleem met anderen, zodat meer mensen inzien hoe groot dit probleem is. Samen kunnen we meer dan alleen!

Samenvatting: Door de coronacrisis in China was het voor kledingfabrieken lastiger om aan materialen te komen. Net toen dat probleem zich begon op te lossen, breidde de coronacrisis zich uit naar Europa en de VS, waardoor de vraag naar producten enorm afnam. Veel orders (die al waren gemaakt) werden geannuleerd of uitgesteld, met als gevolg dat kledingfabrikanten niet konden betalen voor hun al gemaakte kosten. Hierdoor raken veel kledingarbeiders werkloos en sluiten veel fabrieken hun deuren. Door een gebrek aan sociaal vangnet, belanden kledingarbeiders daardoor in armoede. Diegenen met de laagste winstmarges, worden nu het hardst geraakt.

Gerelateerde artikelen:

Project Cece is een verzamelwebsite voor eerlijke en duurzame kleding. Door de leukste merken en winkels op één website te verzamelen maken we het makkelijker om duurzame mode te vinden. Neem eens een kijkje in onze shopsectie!